Leven zonder oordeel, waarom?

Leven zonder vooroordelen, waarom?
 
Moeder Theresa? 
Als mensen mij nog niet zo goed kennen, en dat is vaak in een eerste sessie, gebruiken ze altijd verzachtende woorden als ze over derden praten. Vrienden, familie of andere naasten waarbij ze tegen uitdagingen oplopen. En dan zeggen ze er ook nog bij dat ze proberen niet te oordelen. Dan herken ik mezelf, want het liefst -en dan zeg ik het oneerbiedig- ben ik nog heiliger dan de Paus. Ik noem dat dan het moeder Theresa- complex (zo werd ik regelmatig op mijn werk genoemd), je wilt voor iedereen begrip hebben. 
 
Mooie eigenschap
Als sensitief wezen kun je je altijd verplaatsen in de ander en daarmee kun je elk gedrag, elke reactie en elk woord vol begrip uitleggen. Je kunt diegene, als de actie op jou gericht was, dan ook snel vergeven. Kwam er een sprankje boosheid omhoog, dan is die al snel gedoofd. Was de actie op een ander gericht en beklaagt die zich bij jou dan geef je eerst aandacht aan zijn of haar gevoel en daarna probeer je inzicht te geven in de beweegredenen van de derde partij. Want niemand doet iets zonder reden en jij kunt je altijd voorstellen dat er een reden is, dat aanzet tot een soort gedrag. Je probeert die ander inzicht te geven, zodat hij kan vergeven en vergeten. Zo heb je een prachtige eigenschap, die je aan jouw sensitiviteit te danken hebt, ingezet. 
 
Grenzenloos?
Deze mooie eigenschap kent natuurlijk ook een valkuil, want dat hebben we wel al geleerd. Elke goede eigenschap heeft een keerzijde, altijd een mooie inkopper bij een sollicitatiegesprek als ze naar je minder fijne eigenschappen vragen. Als je direct overschakelt naar de beweegredenen van de ander, ga je aan je eigen emoties voorbij. Dus stel dat iemand iets tegen jou zegt dat pijn doet en jij vergoelijkt deze uitspraak direct, is dat dan eerlijk? Is dat eerlijk naar jezelf, want heb je een kans gemist door je verdriet, boosheid of frustratie de kop in te drukken, had het je wijzer kunnen maken? En heb je de andere ook niet een les ontnomen? Want stel dat jij zijn of haar gedrag nu tolereert en hij de volgende keer van een ander, die minder tactvol is dan jij , een botte reactie ontvangt dan kan het flink escaleren! 
 
Waarom wél oordelen
Jarenlang was ik ervan overtuigd dat oordelen een slechte eigenschap was. Ik duwde elk oordeel dat bij mij opkwam zo snel mogelijk de kop in en ik baalde hevig als ik er toch een had geuit. Want ik wilde niet dat mensen me zagen als een roddelende en oordelende tuthola. Nee, ik was de moeder Theresa die begrip voor iedereen had. En nu? Nu geef ik ruimte aan mijn oordeel. 
Als ik in het boodschappenwagentje van iemand ‘gluur’ en zie dat er chips, gevulde koeken en ook nog eens patat wordt ingeslagen, kijk ik automatisch naar het postuur van de toekomstige eigenaar van al dat eten. Want ik heb een oordeel over ongezond eten. Ik vind dat wanneer je ongezond eet, niet goed voor jezelf zorgt. En ik word verdrietig als mensen niet goed voor zichzelf zorgen, want ik ben ervan overtuigd dat gevarieerd en bewust eten goed voor mij en dus voor jou is. Ook ben ik ervan overtuigd dat ik door bewust te zijn van wat ik eet het lichaam, dat al jaren op het zelfde gewicht is, behoud. Ik ben bang om mijn taille te verliezen. En dan zijn we bij een belangrijk punt aangekomen! Door mijn oordeel te omarmen, ben ik bij de kern aangekomen: mijn angst om mijn huidige vorm te verliezen. Deze angst en dit verlangen voeden dus mijn oordeel en projecteer ik op anderen! Tegenwoordig gluur ik nog steeds zo onopvallend mogelijk in boodschappenkarretjes (want stel dat iemand erachter zou komen dat ik zijn of haar boodschappen bestudeer…) en lach dan om mezelf en loop naar het rek vol chocolade: vanavond ga ik me verwennen met witte chocolade gevuld met praliné. Nee, natuurlijk niet de hele reep, misschien wel meerdere stukjes!