Soms lees je iets, waar je wel op moét reageren!
 
Een kleine vraag?
 
Max Strom schrijft een column in magazine Happinez. Hij stelt de lezer een ‘simpele vraag’ en schrijft: 
 
‘wat is het kleínste wat je nodig hebt om gelukkig te zijn? Of anders gezegd: wat is het méést minimale wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. Of anders gezegd: wat is het méést minimale wat je nodig hebt om te zeggen: diep in mij ben ik op de mooiste plek ter wereld.

Stel je voor: je zit in de gevangenis in een vreemd land. Je bent onterecht gevangengezet, en hier zit je, helemaal in een donkere, vochtige cel. Daar wordt je verteld dat je waarschijnlijk nooit meer vrij komt. Deze kleine stenen ruimte, met een klein raampje in het plafon, is alles wat je ooit nog zult zien. Het eten is verschrikkelijk, je zult nooit meer de warme zon op je huid voelen of frisse lucht inademen. In deze somberte. Wie of wat zal je dan het meest missen? En dan komt er op een dag een dokter binnen, die mag controleren of je nog leeft. De dokter is vriendelijke en vraag: ‘Als je hier ooit nog uitkomt, wat doe je dan met je leven?’. 
 
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt! Ik ben heel benieuwd naar welk ‘kleins’ Max zou wensen en lees verder: 
 
‘Toen ik hier zelf over na ging denken, werd ik door de bliksem getroffen. Ik wist wat ik zou doen en ik denk het niet veel zal verschillen van wat jij zelf zou doen. Omdat, wanneer alles wordt weggenomen, we ons realiseren dat het de SIMPELE dingen zijn die we het meest zullen missen. Mijn antwoord op de vraag wat het kleinste is wat ik nodig heb om gelukkig te zijn, is dat ik graag een klein plekje in het bos zou willen hebben met mijn geliefde en een paar katten. Verder niets…’
 
‘Poeh’ , denk ik, zo bescheiden vind ik deze wens niet. Want waar kun je een klein plekje in het bos vinden, waar je mag wonen? En hoeveel mensen durven daar niet eens van te dromen, nu helemaal niet, middenin onze intelligente Lock down. Ik denk dat er heel veel mensen alleen voor een ‘veilig plekje’ al een moord zouden doen. En dan hebben we het nog niet eens over een geliefde en katten. Mijn interesse slaat om naar verbazing en ik verslind de laatste zinnen: 
 
‘Verder niets… Misschien een kleine beek of een meertje in de buurt. We zouden het goed hebben, er zou een bron zijn met vers water, en een kleine houtkachel om ons warm te houden. We zouden de natuur horen door het open raam. In dat huis zou een gitaar staan. Er zouden veel boeken zijn, en dichtbij zouden onze andere dierbaren leven. Dat is het.
 
DAT IS HET? Oh… als dat het alleen maar is? Een zelfvoorzienend huisje met natuur erom heen dat je alles biedt? Een gitaar en een volle boekenkast? Een beekje of meertje en dierbare vrienden dicht in de buurt? 
Dus dat noemt Max een ‘kleine vraag’, dat is het ‘kleins’ dat hij wenst. 
 
Ik staar voor me uit, mijn mond is intussen opengevallen en misschien sis ik ook wel. Je maakt me niet snel verontwaardigd, maar het is Max gelukt! In mijn beleving vraagt Max met zijn ‘kleine vraag’ om het paradijs! 
 
En dan lees ik toch ook zijn laatste zinnen: 
 
‘Een grote bonus zou zijn, als ik ook nog werk zou mogen doen waarmee ik anderen zou kunnen helpen. Zoals het werk dat ik nu doe- en waar ik heel dankbaar voor ben. ‘
 
Dus hij wil vanuit dat kleine huisje in het mooie bos niet elke dag al gitaar spelend met een nieuw boek onder zijn arm een wandeling maken naar het meertje, daar genieten van het uitzicht, en dan verder voor een kopje koffie met vrienden? Nee, hij verlaat dat huisje ook wel om naar zijn kantoor in Amsterdam, New York of Londen te gaan om mensen te helpen. 
Gelukkig maar! Dan doet hij vanuit ‘een kleine vraag’ toch nog grootse dingen….
 
 
 
 
 

Leven zonder vooroordelen, waarom?
 
Moeder Theresa? 
Als mensen mij nog niet zo goed kennen, en dat is vaak in een eerste sessie, gebruiken ze altijd verzachtende woorden als ze over derden praten. Vrienden, familie of andere naasten waarbij ze tegen uitdagingen oplopen. En dan zeggen ze er ook nog bij dat ze proberen niet te oordelen. Dan herken ik mezelf, want het liefst -en dan zeg ik het oneerbiedig- ben ik nog heiliger dan de Paus. Ik noem dat dan het moeder Theresa- complex (zo werd ik regelmatig op mijn werk genoemd), je wilt voor iedereen begrip hebben. 
 
Mooie eigenschap
Als sensitief wezen kun je je altijd verplaatsen in de ander en daarmee kun je elk gedrag, elke reactie en elk woord vol begrip uitleggen. Je kunt diegene, als de actie op jou gericht was, dan ook snel vergeven. Kwam er een sprankje boosheid omhoog, dan is die al snel gedoofd. Was de actie op een ander gericht en beklaagt die zich bij jou dan geef je eerst aandacht aan zijn of haar gevoel en daarna probeer je inzicht te geven in de beweegredenen van de derde partij. Want niemand doet iets zonder reden en jij kunt je altijd voorstellen dat er een reden is, dat aanzet tot een soort gedrag. Je probeert die ander inzicht te geven, zodat hij kan vergeven en vergeten. Zo heb je een prachtige eigenschap, die je aan jouw sensitiviteit te danken hebt, ingezet. 
 
Grenzenloos?
Deze mooie eigenschap kent natuurlijk ook een valkuil, want dat hebben we wel al geleerd. Elke goede eigenschap heeft een keerzijde, altijd een mooie inkopper bij een sollicitatiegesprek als ze naar je minder fijne eigenschappen vragen. Als je direct overschakelt naar de beweegredenen van de ander, ga je aan je eigen emoties voorbij. Dus stel dat iemand iets tegen jou zegt dat pijn doet en jij vergoelijkt deze uitspraak direct, is dat dan eerlijk? Is dat eerlijk naar jezelf, want heb je een kans gemist door je verdriet, boosheid of frustratie de kop in te drukken, had het je wijzer kunnen maken? En heb je de andere ook niet een les ontnomen? Want stel dat jij zijn of haar gedrag nu tolereert en hij de volgende keer van een ander, die minder tactvol is dan jij , een botte reactie ontvangt dan kan het flink escaleren! 
 
Waarom wél oordelen
Jarenlang was ik ervan overtuigd dat oordelen een slechte eigenschap was. Ik duwde elk oordeel dat bij mij opkwam zo snel mogelijk de kop in en ik baalde hevig als ik er toch een had geuit. Want ik wilde niet dat mensen me zagen als een roddelende en oordelende tuthola. Nee, ik was de moeder Theresa die begrip voor iedereen had. En nu? Nu geef ik ruimte aan mijn oordeel. 
Als ik in het boodschappenwagentje van iemand ‘gluur’ en zie dat er chips, gevulde koeken en ook nog eens patat wordt ingeslagen, kijk ik automatisch naar het postuur van de toekomstige eigenaar van al dat eten. Want ik heb een oordeel over ongezond eten. Ik vind dat wanneer je ongezond eet, niet goed voor jezelf zorgt. En ik word verdrietig als mensen niet goed voor zichzelf zorgen, want ik ben ervan overtuigd dat gevarieerd en bewust eten goed voor mij en dus voor jou is. Ook ben ik ervan overtuigd dat ik door bewust te zijn van wat ik eet het lichaam, dat al jaren op het zelfde gewicht is, behoud. Ik ben bang om mijn taille te verliezen. En dan zijn we bij een belangrijk punt aangekomen! Door mijn oordeel te omarmen, ben ik bij de kern aangekomen: mijn angst om mijn huidige vorm te verliezen. Deze angst en dit verlangen voeden dus mijn oordeel en projecteer ik op anderen! Tegenwoordig gluur ik nog steeds zo onopvallend mogelijk in boodschappenkarretjes (want stel dat iemand erachter zou komen dat ik zijn of haar boodschappen bestudeer…) en lach dan om mezelf en loop naar het rek vol chocolade: vanavond ga ik me verwennen met witte chocolade gevuld met praliné. Nee, natuurlijk niet de hele reep, misschien wel meerdere stukjes!

zo moe!
De laatste tijd komen er de prachtigste mensen bij me langs waarvan de belangrijkste klacht is dat ze moe zijn. Sommigen zijn zo moe, dat ze zich bijna depressief zouden kunnen noemen. Bij een ander is de moeheid zo groot dat er angst om de hoek komt kijken. Hun denken en voelen is niet te stoppen en het is alsof alles wordt opgestapeld. Die opstapeling zorgt voor een hoofd dat kraakt, bonkt, suist en/of klopt, voor een hart dat zich vaker laten horen, voor een onrustige ademhaling of een maag die zich regelmatig wil omkeren. 

Alle sluizen open
Als we dan samen gaan analyseren en enkele voorvallen tegen het licht houden, komen we er achter dat 'alle sluizen openstaan'. Dat er in de meeste situaties opperste paraatheid heerst. Oren die voor en achter van alles horen, ogen die in de verste hoekjes gade slaan en dan hebben we het nog niet over de stemmingen en emoties die op worden gepikt. Als een satellietschotel wordt een mega aantal signalen opgepikt. En juist omdat we zoveel absorberen, willen we daar ook iets mee doen.

Alarmfase alertheid 
We voelen ons 'geroepen' om op alle informatie te reageren. Dat maakt   ons alert, we staan altijd 'aan' en het is moeilijk uitschakelen. En dan gaat het soms zelfs zo ver dat als je een dag of avond met veel prikkels hebt doorstaan je je achteraf ook nog van alles kwalijk neemt. Dat levert zo nu en dan slapeloze nachten op met veel gepieker. Want heb je de woorden van persoon X wel juist geïnterpreteerd en gaf je wel de gewenste reactie? En was het niet verstandig geweest om tussen Y en Z wat meer fysieke afstand te creëren met een afleidingsmanoeuvre, want dan was die ene discussie vast niet zo hoog opgelopen.... En zo malen er van allerlei gedachten door je hoofd, gevoed door alles wat er om je heen plaats vond. Zoveel dat je alles op het moment zelf niet kan verhapstukken en het daarom op een later tijdstip nog eens inhaalt. 

Oplossing?
Of er een universele oplossing is? Een foefje om in een keer wél makkelijk met alle prikkels, informatie, emoties, verwachtingen etc. om te kunnen gaan? Ik vraag me het af! Want zijn we geen lerende wezens met allemaal onze eigen thema's en uitdagingen? Misschien hebben we juist die sensitiviteit wel gekregen om extra bewust van levensthema's te zijn, stelt het ons in staat om levensvragen vorm te geven en maakt het ons ervaringsdeskundigen. Ervaringsdeskundigen die anderen weer mogen helpen bij hún unieke uitdagingen. In de volgende blogs spit ik graag wat van die thema's uit. Doe je mee?